Er waait een andere wind rond deze tijd van het jaar. De bomen laten los, het licht trekt zich terug, en ergens diep in ons lichaam weten we: het is de tijd van sterven. Niet als einde, maar als doorgang.

Lang voor de kerk er namen aan gaf – Allerheiligen, Allerzielen – vierden de Kelten dit moment als Samhain. Het oude jaar stierf. De oogst was binnen, het land viel stil. De mensen trokken zich terug rond het vuur. Ze eerden hun voorouders, voelden de geesten die dichterbij kwamen, en wisten dat de sluier tussen de werelden dun was.

Bij de Germanen werd dit de Winternacht, het Disablót – een nacht om de dísir, de vrouwelijke vooroudergeesten, te eren. De winter stond voor de deur en hiermee kwam het donker en de stilte waarin de ziel weer kon ademen.

Wat wij nu “Halloween” noemen, is slechts een echo van dat oeroude weten. Een feest dat ooit ging over overgave, sterven en opnieuw geboren worden. Over het loslaten van wat niet langer leeft, en het eren van dat wat ons heeft voortgebracht.

De kerk zette er nieuwe namen op, maar de energie bleef dezelfde.
Allerheiligen. Allerzielen. Samhain.
Drie gezichten van één en hetzelfde mysterie.

Misschien voel jij het ook.
Dat iets in je geroepen wordt om stil te vallen.

Om terug te kijken.
Om te danken voor het pad dat je gegaan bent.
Om ruimte te maken voor het onbekende dat zich wil ontvouwen.

Het is de tijd om in het donker te durven zijn.
Om te sterven aan het oude beeld van jezelf.
Om het vuur aan te steken in je eigen hart.
Want daar, in dat diepe donker, ligt het zaad van het nieuwe leven al te wachten.

Op 31 oktober 2025 wordt een online ceremonie gehouden. Klik hier om je aan te melden.