Geplaatst op Geef een reactie

Mijn eerste zweethut – De poort naar een nieuwe reis

Mijn eerste zweethut – De poort naar een nieuwe reis

Tien jaar geleden zette ik voor het eerst voet in een zweethut. Niet zomaar, maar met een intentie. Ik wilde de organisatoren beter leren kennen, want ergens diep vanbinnen voelde ik dat ik met hen een Vision Quest wilde doen. Een sjamanistisch ritueel waarin je het oude laat sterven om je authentieke zelf meer ruimte te geven. Maar voor ik daar volmondig ‘ja’ op kon zeggen, moest ik voelen of dit de juiste bedding was. De zweethut zou mijn antwoord geven.

Ik had al zoveel verhalen gehoord over zweethutten – hoe heet het is, hoe intens het proces kan zijn, hoe mensen hun diepste stukken tegenkomen. Dus stond ik daar, als buitenstaander, een tikje afwachtend.

Ik zag hoe Vuurhoedster met zorg en aandacht het vuur voorbereidde. Hoe het hout werd opgestapeld, hoe de hut liefdevol met dekens werd toegedekt. De hut – symbool van de baarmoeder – waar we met wel 24 mensen in zouden gaan zitten. In mijn hoofd paste dat nooit. Maar goed.

Het vuur werd ontstoken. Trommels en gezang vulden de lucht terwijl mensen dansend rondom de houtstapel bewogen. Ik stond erbij en wist niet goed wat ik ervan moest vinden. Het was allemaal nieuw, anders, een beetje vreemd – en toch voelde ik me aangetrokken tot deze wereld.

De hut begon. Ronde na ronde zaten we daar, zwetend, zingend, klankend – in de hitte, in het donker. De geluiden, de vibraties, de stem van de groep brachten lagen in beweging die ik met woorden nauwelijks kan omschrijven. Tijdens een van de eerste rondes brak er zelfs een conflict uit – iemand vond dat het heter moest, een ander vond dat hij zich niet moest bemoeien met de watergieter. Normaal zou ik daar enorm door uit balans raken. Maar nu… kon ik het laten zijn. Ik bleef bij mezelf. Drie rondes lang gleed ik in een heerlijke flow. Appeltje-eitje, dacht ik nog.

Tot de vierde ronde.

De watergieter vroeg of we elkaar allemaal een hand wilden geven. We zaten twee rijen dik rondom de hete stenen. Ik stak mijn handen uit… en niemand vond de mijne. Daar zat ik dan. Koude billen op de vochtige lentebodem. Iemand voor me blokkeerde de warmte van de stenen. En daar, in dat donker, raakte iets ouds me. Hard. Een golf van vroeger overspoelde me: ik hoor er niet bij, ik mag niet meedoen, ik ben alleen. Moederziel alleen, in een overvolle hut.

De ronde eindigde. Iedereen ging naar buiten. Maar ik niet. Ik kon niet. Mijn proces was nog maar net begonnen. Pas later kroop ik de hut uit – als een wedergeborene. Buiten was het inmiddels donker. Het vuur brandde nog. En daar, in dat moment, zat ik naast een man die een arm om me heen sloeg. Stil, liefdevol. Ik mocht even landen, voelen, bijkomen.

Dát was het moment dat ik viel voor de ceremonie. Niet als iets groots of dramatisch, maar als een diepe, stille ‘ja’ van binnen. Ik wist: ooit mag ik daar zitten. Op de plek van de watergieter. Zonder precies te weten hoe of wanneer, maar wetende dat dit pad me riep.

Voor mij is de zweethut een mix van kerk, sauna en psychiater. Je uit je gebeden, je zweet je ziel schoon, je zingt je herinneringen wakker en je ontmoet je eigen demonen – en dat allemaal gedragen door de liefdevolle kracht van Moeder Aarde, het vuur, het water, de windrichtingen, de voorouders en meer. Inmiddels giet ik zelf al 8 jaar zweethutten en neem ik je graag mee op reis – naar de diepte, naar jezelf.

Waarom zou jij in de zweethut stappen?

De zweethut is geen gewone ervaring. Het is een reis naar binnen. Een plek waar je loslaat wat je niet meer dient, waar je je lichaam, geest en ziel zuivert, waar je mag zweten, bidden, voelen, herinneren wie je bent. In het donker van de hut vind je helderheid. Omringd door de warmte van de stenen, het gezang, de stilte, de ademhaling van de groep.

Je laat lagen vallen. Je geeft over. Je herinnert je kracht. Voor wie verlangt naar verbinding – met zichzelf, met de aarde, met iets groters. Voor wie een intentie wil zetten, een proces wil markeren, of gewoon wil thuiskomen in zichzelf.

De zweethut is rauw. Eerlijk. Helend.

En misschien is het precies wat jouw ziel nu roept.

Kijk hier voor de eerste volgende datum

Geplaatst op Geef een reactie

Lilith, Eva en het vrouwelijke dat zich herinnert

Vandaag had ik een gesprek met een man. Een vriendelijk, oprecht gesprek. We hadden het over Lilith — en hij vroeg:

“Zij was toch die ongehoorzame vrouw?”. Een simpele vraag, ogenschijnlijk feitelijk. Maar ik voelde iets in mezelf bewegen.

“Is dat zo?” vroeg ik hem terug. “En vanuit wiens perspectief?”

Want Lilith is een vrouw van kracht en mysterie. In oude teksten, nog vóór Eva haar intrede doet in het Bijbelse verhaal, wordt Lilith genoemd als de eerste vrouw van Adam. Niet uit zijn rib genomen, maar net als hij, gevormd uit klei. Gelijkwaardig. Oorspronkelijk. Onafhankelijk.

En daar ligt misschien het ‘probleem’.

Lilith weigerde zich te onderwerpen. Ze voelde diep in zichzelf: dit klopt niet voor mij. Het paradijs, zoals het daar was, zou geen plek zijn waar zij haar waarheid kon leven. En dus vertrok ze. Niet uit opstandigheid, maar uit zelfkennis. Niet uit rebellie, maar uit trouw aan haar essentie.

Toch werd ze bestempeld als “ongehoorzaam”. Zo werkt dat vaak in verhalen geschreven vanuit een mannelijk perspectief — het vrouwelijke dat zich niet laat temmen wordt een bedreiging, een zonde, een mythe die men met een waarschuwing doorgeeft.

Maar laten we even kijken naar wie Lilith werkelijk is.

In de mythen wordt zij gezien als het symbool van vruchtbaarheid: ze baart honderd kinderen per dag. Tegelijk staat ze voor destructie — maar niet de destructie zoals we die kennen van oorlog, strijd en machtsspelletjes. Liliths destructie is cyclisch. Ze maakt ruimte voor iets nieuws. Denk aan bevallen: het lichaam scheurt, bloedt, transformeert. Er is pijn, er is verlies, maar dan… leven.

Destructie als creatiekracht.

Toen Lilith werd gevraagd terug te keren naar Eden en ze weigerde, dreigde men haar: “Dan doden we honderd van je kinderen per dag.”

Haar antwoord?

“Dan doe ik het zelf wel.”

Ze neemt verantwoordelijkheid. Niet uit kilheid, maar vanuit het diep besef dat echte keuzes consequenties dragen — en dat je pas echt vrij bent als je ook de gevolgen durft te dragen.

Tijd verstrijkt. Lilith verdwijnt naar de randen van het verhaal. En dan komt Eva.

Niet uit klei, maar uit Adam. Geen gelijkwaardigheid meer, maar afhankelijkheid. Het vrouwelijke wordt onderdanig gemaakt. Zorgend, dienend, zacht. Mooie kwaliteiten — zolang ze niet vervormen in zelfopoffering.

Want daar zijn we vandaag vaak nog mee verbonden. Vrouwen (en ook mannen) die zichzelf wegcijferen voor hun gezin, partner, werkgever. Dienstbaarheid die niet meer uit kracht komt, maar uit plicht. En zo verliezen we iets essentieels: het innerlijk weten, het intuïtieve ja of nee van Lilith.

En dan komt dat ene moment: Lilith keert terug naar Eden. Niet als de vrouw die ooit vertrok, maar als half vrouw, half slang. De verleidster. Ze fluistert Eva toe, nodigt haar uit te proeven van de verboden vrucht — kennis, bewustzijn, keuzevrijheid.

En wat gebeurt er?

Het vrouwelijke wordt opnieuw de schuld gegeven: “Zij heeft het paradijs verpest.” Maar niemand spreekt over Adam, die net zo goed at. Geen enkel woord over zijn verantwoordelijkheid.

Zo zie je hoe het verhaal geschreven werd — en herschreven mag worden.

Misschien is Lilith niet de demonische vrouw zoals men eeuwenlang vertelde. Misschien is zij het vergeten deel in ons allemaal dat weet wanneer iets niet klopt. Dat durft op te staan, te vertrekken, en de consequenties te dragen. Dat niet wil buigen, maar wil bloeien.

En misschien is Eva niet slechts de volgzame, maar ook degene die met moed kiest voor het pad van bewustzijn.

Misschien is het tijd dat we hen beiden omarmen. Lilith én Eva. Kracht én zorg. Intuïtie én liefde. Woede én compassie. Dienstbaarheid zonder zelfverlies. Vrijheid met verantwoordelijkheid.

En dit geldt niet alleen voor vrouwen.

Ook mannen dragen Lilith en Eva in zich.

Zij zijn ook opgegroeid in een wereld die hen leerde hoe een man “hoort” te zijn: sterk, rationeel, leidend. Maar wat als een man ook dienstbaar wil zijn — zonder dat dit zwakheid betekent? Wat als hij ook zijn intuïtie wil volgen, ook zijn grenzen wil bewaken, ook zijn zachtheid wil omarmen zonder zichzelf daarin te verliezen?

Mannelijke destructie is vaak gericht op controle, verovering, macht. Maar ook mannen mogen leren dat destructie iets creatiefs kan zijn — het afbreken van oude patronen, het laten gaan van verwachtingen, het durven voelen wat er echt speelt.

De weg terug naar het paradijs — naar innerlijke balans — loopt niet via één van de twee. Niet via Lilith óf Eva, maar Lilith én Eva. Niet via mannelijk óf vrouwelijk, maar via het mannelijke én vrouwelijke. Via het erkennen van álle delen in ons.

Want pas als we alle delen van onszelf omarmen, helen we ons verhaal.

En pas dan kunnen we het paradijs opnieuw betreden.

Bewust, vrij en in verbinding — met onszelf, met elkaar, en met de wereld om ons heen.

Geplaatst op Geef een reactie

Muren zijn geen grenzen

Muren en grenzen: de kunst van bewust zijn

Naar aanleiding van de vorige blog hier een nieuwe over muren en grenzen. Leef je met muren of met grenzen? Dit is een essentiële vraag, want de manier waarop je jezelf afbakent, bepaalt hoe je in het leven staat. Muren zijn gemaakt van angst; grenzen zijn een uitdrukking van liefde. Muren sluiten je op, grenzen laten je ademen.

Een muur is star. Het is een bevroren “nee” tegen de wereld. Je hebt het opgetrokken uit oude pijn, uit wantrouwen, uit ervaringen die je hebben geleerd dat openheid gevaarlijk is. Maar een muur isoleert. Achter een muur ben je alleen. Een muur geeft je het gevoel van veiligheid, maar die veiligheid is doods – als een kasteel zonder ramen, een gevangenis zonder uitzicht.

Grenzen daarentegen is levend, ademend. Een grens zegt: “Ik ben hier, en jij bent daar. Laten we elkaar ontmoeten, maar met respect.” Grenzen zijn flexibel, ze kunnen meebewegen met het moment. Ze zijn een spel tussen ja en nee, tussen openen en sluiten.

Als je muren hebt gebouwd, ben je afgesneden van de stroom van het leven. Je hebt jezelf omringd met bescherming, maar die bescherming verstikt je. Mensen kunnen je niet bereiken, en diep vanbinnen verlang je juist naar contact.

Grenzen daarentegen zijn een dans. Je voelt de energie van het moment en beslist of je dichterbij wilt komen of afstand wilt nemen. Een grens is geen verzet, maar een bewuste keuze. Het is een uitnodiging tot respect – voor jezelf en de ander.

Dus kijk naar binnen. Waar heb je muren opgetrokken? Waar verberg je je? Durf je muren af te breken en te vervangen door grenzen? Dit is geen kwestie van doen, maar van bewustzijn. Wees gewaar van je pantser, wees gewaar van je angst en adem. In die ademhaling ontstaat ruimte. Ruimte om te voelen, ruimte om te bewegen, ruimte om te zijn.

Grenzen laten het leven binnenstromen. Muren sluiten het buiten. De keuze is aan jou. Wees je bewust ervan: Muren zijn geen grenzen, het is een wijze van controle.

Wil je leren spelen met je grenzen? Kom dan naar de workshop op 26 april; Tantra ontmoet Sjamanisme. We nemen je mee op reis naar jezelf.

Geplaatst op Geef een reactie

Grenzen zijn geen muren

Grenzen zijn geen muren,

geen stenen vesting rond je hart.

Ze zijn adem, ze bewegen,

zoals de wind door de bomen waait.

Tantra fluistert: laat los,

laat de rivier stromen,

raak aan zonder te grijpen,

ontvang zonder te bezitten.

Je handen raken,

maar houden niet vast.

Je hart opent,

zonder zichzelf te verliezen.

Liefde is geen gevangenis,

vrijheid geen eenzaamheid.

Grenzen zijn de golven,

die meebewegen met de oceaan van het bestaan.

Voel, adem, wees.

Zonder angst, zonder verzet.

Jij bent de dans,

jij bent de stroom.

In de workshop Tantra ontmoet Sjamanisme gaan we ons bezig houden met onvoorwaardelijk ontvangen en voelen waar onze grenzen zijn, want grenzen zijn geen muren. Grenzen zijn bewegelijk en flexibel, waar muren star en stug zijn. Een muur is iets om je achter te verschuilen, terwijl een grens je uitnodigt om te verkennen. Het verschil gaan we in deze workshop met behulp van diverse structuren en het sjamanistische medicijnwiel leren begrijpen en aangeven. Daarnaast gaan we genieten van zachte vloeiende aanrakingen waardoor je hoofd stil komt te vallen en je helemaal in je lichaam zakt en er even niets anders bestaat dan het NU.

Samen met Leonie Wouters neem ik je mee langs diverse tantrische structuren en sjamanistische rituelen om hiermee kennis te maken.

Wil je meer weten over sjamanisme en tantra, klik dan hier. Voor andere workshops die ik aanbied, alleen of samen met een andere facilitator, kan je mijn agenda bekijken.

Geplaatst op Geef een reactie

Tantra: Thuiskomen in Je Eigen Lichaam

Tantra is voor mij thuiskomen in mijn eigen lichaam. Het is een pad van diepe acceptatie, ook van de delen die ik spannend en zelfs onaangenaam vond. Jarenlang worstelde ik met mijn lichaamsbeeld. Tot mijn achttiende was ik slank, maar na het starten met de pil veranderde mijn lichaam drastisch. In slechts negen maanden tijd steeg mijn gewicht van 60 kg naar 85 kg, en de jaren erna kwamen daar nog eens 14 kg bij.

Diëten en sporten brachten geen verandering. Mijn lichaam voelde als een vreemde plek waarin ik nooit echt thuis kon zijn. Totdat ik Tantra ontdekte.

De Spiegel van de Groep

Tijdens mijn eerste Tantra-weekend werden we uitgenodigd om ontkleed voor de groep te staan en te vertellen over onze relatie met ons lichaam. Na het delen van ons verhaal ontvingen we complimenten over wat anderen in ons zagen.

Naakt zijn was voor mij niet nieuw – in zweethutceremonies voelde ik me er altijd comfortabel bij. Ook spreken voor groepen was geen probleem. Maar de combinatie van deze twee? Die bracht mijn hartslag omhoog en gaf ruimte aan een storm aan gedachten.

Wat ga ik zeggen? Wat denken ze van mijn buik, de putjes in mijn benen, mijn billen?

Ik zat in de groep, wachtend op mijn beurt, terwijl ik de anderen zag staan. In hun volle naaktheid, met hun eigen onzekerheden en verhalen, de sporen van het leven zichtbaar op hun lichaam. Maar wat ik werkelijk zag, was ieders schoonheid. De ziel achter het lichaam. De kracht in hun ogen, de sprankeling van het leven.

Toen kwam de realisatie: ik kon de schoonheid van iedereen zien, behalve die van mezelf.

De Ommekeer: Mijn Lichaam als Mijn Tempel

Deze bewustwording veranderde alles. Want als ik de schoonheid van een ander kon zien, waarom dan niet die van mezelf? Vanaf dat moment begon ik mezelf anders te zien. Mijn lichaam werd een tempel van mijn ziel, een plek waarin ik me thuis mocht voelen. Ik viel steeds meer samen met mijn binnenwereld.

En weet je wat er gebeurde? Mijn lichaam begon los te laten. Spanning, stress, maar ook kilo’s. Ruim 10 kg verdween, zonder extra sporten of diëten. Maar het mooiste? Het maakte me niet meer uit. Slanker of voller, het veranderde niets aan hoe ik mezelf zag. Ik zag mijn eigen schoonheid.

Tantra en Zelfacceptatie

Tantra is niet slechts een spirituele praktijk; het is een reis naar zelfliefde en acceptatie. Het gaat niet om perfectie, maar om het volledig omarmen van wie je bent, precies zoals je bent. Wanneer je jezelf met liefde bekijkt, verandert alles. Je lichaam ontspant, je geest komt tot rust en je ziel straalt.

Wil jij ook thuiskomen in je eigen lichaam? Begin met het zien van je eigen schoonheid. Want als jij je eigen licht ziet, zal de wereld het ook zien.

Jij bent prachtig. Precies zoals je bent.

Wil jij ook meer en meer thuiskomen in jezelf. Dan is wellicht het de workshop waar Tantra en Sjamanisme elkaar ontmoeten iets voor jou. Samen met Leonie Wouters geef ik een prachtige dag waarin je mag leren ontvangen, jezelf mag (laten) koesteren en de schoonheid mag voelen die ook in jou aanwezig is.